De veertigers

Ze zijn allemaal ongeveer van mijn generatie: De jongens en meisjes die nu ons land besturen. Ze zijn, net als ik, kinderen van ouders die steeds rijker werden en die hebben geleerd hoe je dreinend de volgende fles cola van je moeder aftroggelt. Als tegenwind een karakter vormt, kan je stellen dat een constante meewind een karakterloos mens oplevert.

We zagen onze troonpretendent die, nog voordat er tegenwind was, zijn machtspositie aan de wilgen hing en in een interview aangaf zich vrijwillig te laten degraderen tot de dikst betaalde lintjesknipper van ons land. Zijn baas, onze premier, die niet verder komt dan de oproep dat alle problemen over zijn als wij auto’s en huizen gaan kopen en niet in de laatste plaats de asociale partners die niet verder komen dan een slap akkoord, in de hoop dat de crisis pijnloos aan ons voorbij gaat. Het is een generatie die vast op de grond gaat liggen in de hoop dat ze dan niet geslagen worden.

De erosie van ons systeem begon een paar jaar geleden met politici die besloten voor “hun gezin” te kiezen in plaats van voor hun roeping.  Met bestuurders die in hun drang naar een baantje vergaten dat ze volksvertegenwoordiger waren en dat alles in een samenleving van veeleisende burgers, die vooral niet bereid zijn ook maar een fractie van hun overdreven rijkdom in te leveren en claimen overal "recht op te hebben".

De aftakeling van onze samenleving begon veel eerder. In plaats van het besef dat de derde auto ons niet gelukkiger gaat maken kopen we jaarlijks een nog grotere breedbeeldtv. In een land waar de rijkdom aan de gevels hangt kiezen we er niet voor die rijkdom te delen, maar ons terug te trekken binnen ons onbeholpen, volgevreten, xenofobe cirkeltje. Het is de wereld waarin ouders op hoge toon eisen dat hun kinderen vol worden gestopt met pepmiddel om zorgeloos het hoogste platform te bereiken.

Ik gun dit land een diepe crisis. Een crisis waarin we de vernieuwing die nodig is om de rest van de wereld bij te houden doorvoeren. Ik gun u het moment waarop we ons realiseren dat onze burchten eenmin als “Fort Europa” de verandering tegenhouden en dat uw beschaving het zelfde lot wacht als alle andere beschavingen die u voorgingen: Een onhoudbaar afglijden naar de ontbinding van uw decadente levenswijze.

Als de uitkomst van de liberale samenleving die halverwege de negentiende eeuw in de lage landen werd gevestigd moet zijn dat we anno 2013 met een stuurloze maatschappij, geleid door blinde roergangers richting onze ondergang varen kan ik alleen maar hopen dat de democratische verlossers van de volgende generatie opstaan om ons te redden. Wij, de veertigers, zijn kansloos en heffen onze handen ten hemel in afwachting van uw komst.

De blindenbibliotheek

De Boskoopse gemeenteraad moet dit jaar nog een besluit nemen over de (her)huisvesting van de bibliotheek. Een goed moment om bibliotheek De Groene Venen te vragen om een visie op die huisvesting en haar rol in onze veranderende samenleving. Waar de bibliotheek van Alexandrië nog het voorrecht had de enige plaats van kennis en documentatie in de antieke wereld te zijn; de Boskoper heeft toegang tot duizenden plekken waar hij zijn honger naar kennis en leesplezier kan stillen, vaak zelfs vanuit zijn eigen woonkamer.

Kennelijk was het bibliotheekbestuur niet in staat om een eigen visie te produceren, waardoor de gemeente gedwongen was de bibliotheek op sleeptouw te nemen. De toekomstschets is geschreven door een adviesbureau dat de rol van de bibliotheek beperkt tot het zijn van hulporganisatie voor leesblind en laaggeletterd Boskoop. Er wordt met geen woord gerept over de mogelijkheid om nieuwe inkomstenbronen aan te boren; de “visie” van de bibliotheek beperkt zich tot de korste weg om zo lang mogelijk aan het subsidieinfuus te blijven hangen in een ruimte van vierhonderd vierkante meter.

Bibliotheek De Groene Venen is ziende blind. Dat de Boskoopse burger per uitlening een stevig bedrag bijlegt ervaart zij als doodnormaal. De toekomstschets beperkt zich tot ronkende verhalen over de rol die de bibliotheek zichzelf toekent, zonder zich af te vragen waar het geld verdiend gaat worden. Het deelt de maatschappij in in een waardeloze handvol doelgroepen, de onnozele rekensom over het benodigde aantal vierkante meters lijkt gemaakt door een laaggeletterde basisscholier en de analyse van de huisvestingsbehoefte is door een onwillige puber in elkaar geknutseld.

Deze visieloze visie dwingt de gemeente het vizier te richten op een oplossing waarbij de inwoners van ons dorp niet worden belast met de kosten voor deze bezigheidstherapie voor bibliotheekbestuurders. Het zou het einde betekenen van een eeuwenoude traditie. Dat is jammer, want Nederland staat vol met prachtige, goed functionerende bibliotheken, die midden in de samenleving staan. Die zich niet alleen richten op een kleine, zielige, subsidiabele groep, maar ook op zoek gaan naar een eigen verdienmodel. De Groene Venen moet komen met een beter plot. Als dat niet lukt sluiten we dit hoofdstuk af en gaan we op zoek naar partijen die een beter verhaal vertellen.