zondag 4 november 2012

Spekman en de dood van het socialisme

Bron: Algemeen dagblad

Het is niet moeilijk om een hekel te hebben aan Hans Spekman. Hij is een ongemanierde hork, een gestold overblijfsel van de maakbare samenleving uit de jaren 70, met standpunten die ontleent zijn aan de versimpelde vertaling van ‘Das Kapital’ ten bate van de les Maatschappijleer van de troosteloze scholengemeenschap waar de kleine Hans zijn vorming kreeg.

Spekman heeft het tot voorzitter van de Partij van de Arbeid weten te schoppen. Dat is, voor een partij die langzamerhand liberaliseert met moderne roergangers, een slimme zet. Want het werkelijke hart van de PvdA bestaat nog altijd uit gestaalde kaders, die elkaar met gebalde vuisten de Internationale toezingen. Het kader van de PvdA bestaat uit mensen als Spekman die er achter komen dat ze de verkeerde afslag hebben genomen toen ze dachten dat de oprecht Socialistische SP voor hen onvoldoende baantjes opleveren of de Diederikken die eigenlijk lid van D66 hadden willen zijn. Zelfs de echte VVD-er van de partij, Wouter Bos, kwam er te laat achter dat hij in de verkeerde club was geland.

We zijn van hetzelfde bouwjaar, Hans en ik. We hebben samen gezien hoe onze samenleving zich ontwikkelde tot een megalomaan arbeidersparadijs waar niet alleen ieder arbeider een auto kreeg, maar ook twee buitenlandse vakanties per jaar, een 36-urige werkweek en een (tot volgend jaar) waardevast pensioen. Een samenleving waar we zagen dat het gepamper van de Spekmannen uit de jaren ‘80 niet leidde tot integratie van nieuwe Nederlanders, maar tot Gettovorming en segregatie.

We hebben dezelfde herkomst. Ook mijn grootvader was lid van de S.D.A.P. en zelfs kaderlid van de vakbond. Mijn opa die, toen ambtenaren werden verplicht voor de arbeitseinzats naar Duitsland te gaan de plek van een collega innam met de woorden: “Jij moet hier blijven om voor je gezin te zorgen.” Toen ik, het moet rond 1980 zijn geweest, een interview met Willem Drees mocht afnemen, heb ik hem gevraagd om één van zijn boeken voor mijn grootvader te signeren. Als man van weinig woorden nam hij het aan en legde hij het naast zijn stoel. Na zijn dood kreeg ik het terug van mijn grootmoeder, die vertelde dat hij het wel eens opensloeg, maar nooit verder dan de inleiding met de handgeschreven tekst van Vadertje Drees zelf.

Mijn opa overleed kort na de val van de Berlijnse muur. Het mislukte socialistische experiment van de USSR was hem al lang een doorn in het oog. Het socialisme was bedacht om de arbeiders te bevrijden, niet om ze te knechten onder een dictatoriaal bewind. Mijn opa, die Markx wel goed had begrepen, wist dat er nooit een socialistische heilstaat kon komen, maar dat het socialisme de liberale staat voorbereidt. Op zijn begrafenis speelden we “morgenrood”, als afronding van een vol en voltooid leven.

Hans, het is 2012. Wij werken aan de toekomst van Nederland. Het staat je vrij om te blijven hangen in het verleden. Val ons er alleen niet mee lastig en blijf met je lompe handen af van het socialistische erfgoed van mijn grootvader af!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten