De verkiezingsstrijd is nog niet begonnen of ik ben het eigenlijk nu alweer zat. Het vooruitzicht van drie weken politiek gekakel maakt me argwanend om de radio aan te zetten. De komende weken trekt dit circus zonder visie, met acts vol grappen, grollen en oneliners door het land. Binnenkort ook in een theater bij u in de buurt. U kunt besluiten te gaan of thuis te blijven, want u moet niet stemmen, u mag. U mag ook thuisblijven. Gewoon besluiten dat u een keertje niet mee doet omdat de holle frases van de leeghoofdige roergangers niet in uw wereldbeeld passen. Deze generatie van politici is, na vijf verkiezingen in tien jaar, gewogen en te licht bevonden. Daarom hieronder zes redenen om niet te gaan stemmen.
De algehele crisis
In een crisis verlangen mensen naar vroeger. Dat is jammer, want je kunt een crisis alleen oplossen door te verlangen naar de toekomst. Maar het publiek kan van onze knuffelberen krijgen wat ze willen. Ze buitelen over elkaar heen in hun hang naar het verleden. Zo wil de VVD terug naar 2005, de SP terug naar de jaren vijftig en de Lijst Wilders wil onze beschaving terugwerpen naar de donkere middeleeuwen. Politiek anno 2012 gaat over de vraag wie het hardst achteruit durft te boeren.
De gezondheidszorg
Het trieste dieptepunt van alle verkiezingsprogramma’s is de paragraaf over gezondheidszorg. Verder komen dan huilen over de kosten van de zorg komen ze niet. Dat de ontwikkelende gezondheidszorg kansen biedt en dat we toe zijn aan onconventionele stappen om die voor de meesten van ons te borgen staat in geen enkel programma. Niemand roept op tot een immigratiebeleid waarbij we goed opgeleide buitenlandse artsen tot onze markt toelaten om de stevige salarissen van specialisten onder druk te zetten. Geen partij is in staat om de reguliere zorg als een commodity te beschouwen en de kosten van complexe behandelmethodes te accepteren.
De bankencrisis
De bankencrisis van 2008 wordt al sinds 1995 voorspeld door diverse deskundigen. Onze verluchte leiders hadden dus ruim een decennium om de ineenstorting van het economisch systeem te voorkomen. Dat hebben ze niet gedaan, want de boodschap brengen dat ook onze welvaart op gebakken lucht is gebaseerd is voor een beetje carrièretijger niet te verkopen. Dus moesten Wouter Bos en Nout Wellink overhaast op zondagavond naar Brussel om de helft van ABNAMRO te kopen. Bij thuiskomst kwamen ze er achter dat ze de verkeerde helft hadden gekocht. Dus op vrijdag konden ze terug met een nog grotere zak met geld.
De politieke crisis
De politieke crisis van 2011 zat al gebakken in de akkoorden van Maastricht in 1992. Het is eigenlijk nog een wonder dat de monetaire unie pas na twintig jaar implodeert. Want wij hebben in Nederland bange politici, maar in de knoflooklanden is het nog iets erger. Door wel af te spreken dat we één munt kregen, maar geen autoriteit te benoemen, die er op toeziet dat laffe bestuurders belastingen heffen en niet innen, moeten we nu honderden miljarden uitgeven om de verliezen te dekken.
De loonslaven
De kamervoorzitter verzuchtte begin dit jaar dat de tweede kamer meer een doorsnede van de samenleving moet zijn. Ze kijkt niet goed, want net zoals in de samenleving heeft tien procent van de kamer goede, vooruitstrevende ideeën, twintig procent doet nijver zijn werk maar komt niet verder en zeventig procent zit te hopen dat ze zonder al te veel schade de pensioengerechtigde leeftijd halen. "Blijf zitten waar je zit en verroer je niet, houdt je adem in en...."
De overheid is als het universum
Hoe harder politici roepen dat er een kleinere overheid moet komen, hoe groter de overheid wordt. De gemiddelde Nederlander werkt per week inmiddels één dag om de sociale uitkering aan een ander te betalen, twee dagen om de immer uitdijende overheid te betalen, één dag om een bancaire instelling zijn bonussen te laten uitbetalen en van wat hij op de laatste dag verdient mag hij zijn gezin onderhouden. Het verbaast me dat mensen op vrijdag nog een halve vrije dag durven te nemen.
#Fail?
Faalt het politiek systeem? Ik denk het niet. Aan het systeem is niet zoveel mis. Er is iets mis met de mensen die zich aangetrokken voelen om een rol in dat systeem te spelen. Het enige wat je het systeem kan verwijten is dat er onvoldoende checks and balances in zitten om te voorkomen dat types die nergens anders terecht kunnen zich binnen een kiesvereniging een weg naar de top likken voor zichzelf en hun vriendjes. De belangrijkste vraag van 2013 wordt hoe we mensen met visie kunnen verleiden hun plaats in te nemen in de politieke arena. Zodat we bij de volgende verkiezingen (die van 2014) een keuze maken uit verkiezingsprogramma’s die ons een toekomst voorspellen, voorgedragen door mensen die wél durven te vertellen dat het vroeger niet altijd beter was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten